John kijkt peinzend naar de brug vòòr hem.
Het was hem al lang duidelijk dat er een verandering zat aan te komen. Maar toen het moment zich voordeed, was het tóch een beetje een verrassing. Niet dat er ook maar een moment twijfel was. Wat lang rijpt, wordt snel geplukt. Al te vaak betrapte hij zichzelf op het automatisch bezig zijn met zijn werk en het gedachteloos thuiskomen, eten, slapen, en weer vroeg op staan. Meer dan eens vroeg hij zich af waarom iedereen eigenlijk zo serieus was over de eigen taken en bijdragen. Soms stelde hij zich voor wat een vogel ziet als die steeds hoger vliegt. Hoe alle kleine details waar iedereen zich zo druk om maakt langzaam opgaan in een borrelende brei van activiteit, om ten slotte geruisloos te vervagen tot een nauwelijks herkenbare mierenhoop. Dat waren de momenten dat alles nutteloos leek. De enigen die van al dat gedoe profiteerden waren de Heren, die alles bezaten en alleen eigen rijkdom wilden zien groeien. De werkers, die moesten gewoon een beetje gerust gehouden worden met wat evenementen, en voldoende loon krijgen om geen honger te hebben.
Maar toch, John zag zichzelf niet als iemand met een grote verantwoordelijkheidszin voor de gemeenschap. Waarom hem dit alles dan langzaam irriteerde? Misschien omdat Edith, zijn vrouw, dat al lang voorspeld had. Omdat zij hem herhaaldelijk stimuleerde om iets nieuws, iets spannends te ondernemen. Haar enthousiasme werkt erg aanstekelijk, en niet alleen op hem! Edith had de gave om mensen in beweging te krijgen, moed in te praten, en steun en waardering te geven bij zelfs de kleinste succesjes. Het was zijn besluit geweest, een paar maanden geleden, om weg te gaan en ergens anders te wonen. Maar zonder Edith’s geestdrift had dat nog wel wat langer op zich kunnen laten wachten.
John kijkt nog eens naar de brug, en beseft plotseling: “Dat is de grens die we nu symbolisch overschrijden! Daarachter is alles nieuw! “.
Het is geen grote brug, zoals over de vernauwing in de Vissersbaai. Het houten gestel lijkt meer voor de sier de greppel te overbruggen, dan dat het echt noodzakelijk is. En hoe klein ook, met al die natte bladeren moet je nog oppassen voor uitglijders. Dat kunnen ze nu niet hebben, met de lange tocht voor de boeg. Waarschijnlijk hoort dat ook bij de symboliek… Geen enkele verandering is risicoloos. Maar om iets te bereiken, moet je nu eenmaal ook iets ondernemen.
Terwijl Edith haar arm kameraadschappelijk door de zijne steekt, en hem wat bedachtzaam aankijkt alsof ze zijn gedachten aanvoelt, zet John heel beslist de volgende stap.