Het begin: 1992-1995
Een druk leven met veranderingen thuis en op het werk brachten mij begin negentiger jaren ertoe om gitaarles te nemen. Ik moest veel oefenen en was daarnaast met geluidstechniek bezig. Veel experimenteren dus, met opnames en effecten, het maken van arrangementen, en ondertussen verschillende types gitaren uitproberen. Als vanzelf ontstonden melodieën bij de gedichten die ik schreef, vroeger in het Nederlands, en nu -vanwege mijn wereldwijde avonturen- in het Engels.
Kopenhagen
“Mille” was het eerste liedje dat tot mijn verbazing ‘als vanzelf’ ontstond.
“Pirjo” werd ook spontaan geboren; de intro is nu zelfs een ringtone op mijn telefoon!
Vanwege het 6/8-tempo en de melodie werd “Leaving the City” het favoriete nummer van mijn vader. Hij werd er melancholiek van; ik heb hem helaas nooit gevraagd waarom dat gebeurde.
Vervolg: 1995- …
Uiteindelijk overwon de charme van de Spaanse gitaar… Mijn leven werd rustiger, en ik bracht meer tijd met mezelf door. Teksten werden minder noodzakelijk; gewoon instrumentale muziek was vaak voldoende.
Twintig jaar later is bijna de gehele verzamelde uitrusting verkocht.
And Beyond…
“No-one Will Ever Take Your Place” werd snel het favoriete lied van de (jonge) dochters van mijn chef. Daarna bleken meer mensen erg gecharmeerd te zijn van de akoestische uitvoering.
Deze gitaarmuziek bracht mijn vader tot rust als het hem allemaal even teveel werd.
Het arrangement van “Untitled Dream” is sterk beïnvloed door mijn gitaarleraar, in een poging mij van ingesleten patronen los te weken.
Al tokkelend ontstond deze melodie welke mijn moeder omarmde als ‘haar liedje’. Daarom dus: “Mamas tune“.