Wetend hoe realistisch dromen voor ons zijn, vragen sommige mensen zich zelfs af of uiteindelijk de werkelijkheid niet simpelweg een droom is. Waarom waarderen we de dag anders dan de nacht? Misschien zijn onze gedachten hoe dan ook een continue droom.
De eerste publieke gebeurtenis in mijn leven is zonder twijfel mijn geboorte. Ik kan niet vertellen wat ik voorafgaand aan dat theatrale moment heb meegemaakt, maar ik veronderstel dat het zoiets was als een gezellige, warme en zacht wiegende omgeving, met af en toe wat gedempte geluiden en de vibraties van mijn moeders stem wanneer ze sprak of een lied zong. Hoewel…. dat was zo, tot de fase dat mijn omgeving me steeds meer begon te beknellen en het moment waarop mijn moeder me de wijde wereld in duwde.
Zodra ik me realiseer dat ik niet alleen ben in mijn werkelijkheid, weet ik dat ik deel uitmaak van een menigte. Dat is een chaotische ervaring en door afstemming en erkenning probeer ik verbindingen te leggen met de mensen die mij omringen. Wij zijn nu eenmaal kuddedieren. In de chaotische menigte voelt mijn identiteit zich verloren, dus we komen samen in structuren en groepen om krachten te bundelen. Wanneer twee of meer mensen samenkomen om iets te bereiken, ontstaat automatisch een leidende rol. Hoe meer mensen door globalisering samen leven, hoe complexer dit spel wordt. Maar het doel is om een orde of structuur te creëren die onze kansen om te overleven groter maakt.
Deze wereld die we met onze hersenen bouwen, huisvest dus niet alleen alle mensen, maar kent ook vele piramide-constellaties in verschillende geneste vormen. Wat van toepassing is op de interactie tussen twee mensen is ook geldig voor de dynamiek tussen twee piramides. Hoe een piramide in een grotere constructie past, is niet anders dan hoe een persoon deelneemt aan het leven binnen de piramide. Het gaat allemaal om identiteit en geschatte waarde. Wanneer iemand verder kan kijken dan de piramides waar hij deel van uitmaakt, krijgt hij een wijdere blik over onze wereld. De enige waarde voor evolutie is de kennis, gegenereerd door onze hersenen, om naar de volgende fase te gaan!
We weten allemaal dat er grenzen zijn aan wat bepaalde processen kunnen realiseren. Kijkend naar de toenemende complexiteit van de wereld, vragen we ons af: “Wat is de volgende stap? ” En we verwachten vervolgens dat er enkele veranderingen zullen plaatsvinden. Dit collectieve denken groeit maar door en tegenwoordig zien we een verschuiving van zuivere kennisontwikkeling naar transparantie van informatie-uitwisseling. Internet werd een virtuele wereld waarin we allemaal kunnen bewegen zonder de beperkingen van ons fysieke bestaan. In zekere zin heeft internet onze identiteit en waarden nieuwe dimensies gegeven.
Het woord ‘zintuig’ duidt op een hulpmiddel voor je ‘zinnen’, ofwel je bewustwording. ‘Zinnen’ is ook een werkwoord in de betekenis van ‘bevallen’ en ‘een plezier doen’. Dat kan door zinnenprikkelende ervaringen, maar ook door zinvolle belevenissen. Je kunt uitzinnig zijn, zowel van vreugde als van verdriet, en je kunt je bezinnen op een situatie die aan je grenzen schuurt. En begon dit verhaal niet met een streven naar het ontdekken van de ‘zin’ achter alles en de poging een zinvol bestaan te leiden? Het is duidelijk dat onze zintuigen daarin een essentieel behulpzame rol spelen.
Tot nu toe is dit verhaal geschreven vanuit ieders individuele denkwereld, zich verbindend met andermans gedachten om structuren te vormen en zich verder te ontwikkelen. Je voelt al snel aan dat er zoiets als #Organismiteit bestaat, maar van binnenuit is dat niet ter herkennen, net zomin als je de piramide waarin je opgegroeid bent, objectief kunt beschrijven. Daarom kiezen we in dit hoofdstuk een ander, aanvullend perspectief.
Is het niet wonderbaarlijk dat we wel het woord “overleven” kennen, maar niet zoiets als “over-sterven”?
Overleef je een situatie, dan ben je aan de ondergang, aan de dood ontsnapt. Dat wordt in ons leven als een prijzenswaardige prestatie gezien. Daar dichten we allerhande verhalen omheen, al dan niet religieus, heldhaftig, romantisch of anderszins, waaraan we ons collectief vasthouden als noodzaak om te blijven leven. Maar als het leven eigenlijk een gedachte of een droom is, houdt die gewoonte dan wel stand? Of is het simpelweg onze zoveelste #HersenTruc?
Waar leidt het leven ons heen? We ontwikkelen van veel individuele breinen tot één collectieve geest, met als hoofddoel het overleven van toekomstige bedreigingen en gevaren. Misschien helpt het als je je realiseert dat van grote afstand onze planeet een heel klein puntje is van een veel groter systeem. Het beweegt voort, ongeacht onze problemen. Wie weet wie we daar ontmoeten, kijkend naar ons en onze kleinzerige debatten.
Het leven is van nature eenvoudig, en mijn gedachten vullen gewoon een persoonlijk exemplaar van een enkele pagina uit de werkelijkheid. Samen met al het andere om ons heen, schrijven en lezen we het boek des levens.
