Het leven draait helemaal om de reis,
niet de verwachte bestemmingen.
Een tussenstop is als een ankerpunt voor een nieuw perspectief.
Het heilige “Moeten”
En toch is er dat stemmetje, diep van binnen.
Dat stemmetje dat zegt dat ik eigenlijk iets “moet” met mijn leven, mijn vrije tijd. Dat ik mijn kennis en ervaring in moet zetten voor de samenleving, als vrijwilliger, in de wijk of desnoods als zelfstandig ondernemende coach.
Keerpunten
Het leven van die vogel is best eenvoudig, eigenlijk bij alle dieren wel. De dagelijkse bezigheden bestaan uit eten en drinken, slapen, zichzelf voortplanten en zorgen dat je gevaren uit de weg gaat. Dat is hard werken, maar ondertussen vinden ze tijd om nieuwsgierig te zijn, nieuwe mogelijkheden te ontdekken en te anticiperen op veranderingen in de omgeving. Natuurlijk zijn er ook gewelddadigheden en roofdieren waar je voor op moet passen. En er is niet altijd genoeg te eten voor iedereen. Maar het leven kent een natuurlijke cadans, zonder al te veel complexiteit. De meeste mensen willen dat eigenlijk ook, verlangend naar rust en een overzichtelijk bestaan. Alleen krijgen ze dat maar zelden. En dat doet de mens vooral zichzelf aan.
De kluizenaar
Edith staat met een hand in haar zijde geamuseerd naar de fluitspeler te kijken. Hij heeft iets rustigs, maar oogt toch ook levenslustig. Zijn ogen glinsteren geïnteresseerd, en Edith kan geen emotie of waardeoordeel eruit aflezen. Het gaat hem blijkbaar goed. De lappen stof en leder die om hem heen hangen slagen er nauwelijks in zijn omvangrijke gestalte te verbergen, iets waar hij zich blijkbaar absoluut geen zorgen over maakt. Toch is hier geen rijkdom te bespeuren. Het lijkt eerder alsof alle wereldse waarden hier niet bestaan.
De brug
Het was hem al lang duidelijk dat er een verandering zat aan te komen. Maar toen het moment zich voordeed, was het tóch een beetje een verrassing. Niet dat er ook maar een moment twijfel was. Wat lang rijpt, wordt snel geplukt.
7. Over sterven
Is het niet wonderbaarlijk dat we wel het woord “overleven” kennen, maar niet zoiets als “over-sterven”?
Overleef je een situatie, dan ben je aan de ondergang, aan de dood ontsnapt. Dat wordt in ons leven als een prijzenswaardige prestatie gezien. Daar dichten we allerhande verhalen omheen, al dan niet religieus, heldhaftig, romantisch of anderszins, waaraan we ons collectief vasthouden als noodzaak om te blijven leven. Maar als het leven eigenlijk een gedachte of een droom is, houdt die gewoonte dan wel stand? Of is het simpelweg onze zoveelste #HersenTruc?
4. De toekomst
We weten allemaal dat er grenzen zijn aan wat bepaalde processen kunnen realiseren. Kijkend naar de toenemende complexiteit van de wereld, vragen we ons af: “Wat is de volgende stap? ” En we verwachten vervolgens dat er enkele veranderingen zullen plaatsvinden. Dit collectieve denken groeit maar door en tegenwoordig zien we een verschuiving van zuivere kennisontwikkeling naar transparantie van informatie-uitwisseling. Internet werd een virtuele wereld waarin we allemaal kunnen bewegen zonder de beperkingen van ons fysieke bestaan. In zekere zin heeft internet onze identiteit en waarden nieuwe dimensies gegeven.
2. De menigte
Zodra ik me realiseer dat ik niet alleen ben in mijn werkelijkheid, weet ik dat ik deel uitmaak van een menigte. Dat is een chaotische ervaring en door afstemming en erkenning probeer ik verbindingen te leggen met de mensen die mij omringen. Wij zijn nu eenmaal kuddedieren. In de chaotische menigte voelt mijn identiteit zich verloren, dus we komen samen in structuren en groepen om krachten te bundelen. Wanneer twee of meer mensen samenkomen om iets te bereiken, ontstaat automatisch een leidende rol. Hoe meer mensen door globalisering samen leven, hoe complexer dit spel wordt. Maar het doel is om een orde of structuur te creëren die onze kansen om te overleven groter maakt.