Ik ben een bevoorrecht mens. Ik heb niets te klagen over mijn historie, wat ik allemaal heb mee mogen maken en leren in mijn leven, en ik kon met een goede regeling op 62-jarige leeftijd met pensioen gaan. Ik ben graag op mezelf, en laat me niet snel meeslepen door enige gekte om me heen. Dat zorgt ervoor dat de corona-crisis niet zo’n grote impact op mijn leven heeft. Mijn tijd kan ik met gerust hart doorbrengen met wat gitaarspel en andere hobby’s, klussen in en om het huis, en natuurlijk een wandeling in het park. Als ik zin heb om te lezen, dan kruip ik lekker onder een fleece, en als een sudoku mij slaperig maakt, doezel ik weg. Ik leef samen met een partner die eenzelfde instelling heeft, waardoor we wel voor elkaar zorgen, maar ook steeds de leefruimte om ons heen respecteren.
En toch is er dat stemmetje, diep van binnen.
Dat stemmetje dat zegt dat ik eigenlijk iets “moet” met mijn leven, mijn vrije tijd. Dat ik mijn kennis en ervaring in moet zetten voor de samenleving, als vrijwilliger, in de wijk of desnoods als zelfstandig ondernemende coach. Een drang om iets te betekenen voor onze kleinzoons en hun moeder (die ver weg in Duitsland wonen). Om, zoals ik tijdens mijn werk bij Philips al deed, mensen en situaties te begeleiden en te helpen met verandering. Ik zou een jongeman die geestelijk op een zijspoor geraakt is, een beter perspectief kunnen bieden. Ik weet dat ik daarvoor over alle vaardigheden en middelen beschik. Desondanks is er een traagheid in mij, welke ervoor zorgt dat ik nauwelijks in beweging kom, en me verberg in mijn privé-cocon. Soms voel ik me een beetje schuldig daarover.
Ik ben van nature een afstandelijke waarnemer. Bij vele trainingen wordt benadrukt dat je een speler moet zijn, en niet alleen vanaf de zijlijn commentaren moet roepen. Ik heb dat lang gedaan, en gemerkt dat je als speler maar al te vaak een marionet bent, een slaaf van het mechanisme waarin je bent opgenomen. Regels, normen en opvattingen die het spel en de spin-doctors daarvan je opleggen, beperken jouw onafhankelijke denken. Ik heb gemerkt dat, hoewel ik goed ben als speler, ik nog veel beter ben als waarnemer. Luchtkastelen doorprikken, verbanden en dimensies zien die anders verborgen blijven, met begrip en zonder oordeel observeren en filosoferen, dat is mijn sterkte. Daarmee kan ik het spel óók beïnvloeden. Maar dan moppert dat beschuldigende stemmetje, zoals ik vaak tegen mijn partner zeg: “Wat DOE je dan met al die inzichten en informatie?”
Het leven is deels een optelsom van compromissen. Ook al kies je ergens een uiterste, in de waan dat dit een keer géén compromis is, dan nog moet je de consequenties op de koop toe nemen. Je compromis ziet er dan een beetje anders uit. Ik dacht dat ik via deze website een goed alternatief gevonden had om mijn waarnemingen, kennis en ervaring te delen. In mijn brein borrelt het van onderwerpen en ideeën. Zeker in deze corona-tijd en rondom de geo-politieke ontwikkelingen is veel te melden. In mijn lijst van concepten staan onderwerpen als (doorgehaald = ondertussen verwerkt in bericht):
Aanschouwelijke psychologie voor dummies: tijdsbeeld van gedragDe ondergang van TrumpDe Corona-pandemie en #HersentrucsDe Corona-pandemie en #Organismiteit- Woelige wereld (en kleine mens)
- Je eigen aandeel (in alles wat je overkomt)
- Slavernij
God is een mytheSapiens (boek recensie)- Over klein en groot…
PolarisatieEvolutie en veranderingOver zingeving- Hoe (niet-)ideaal is de wereld?
- Begrip als gevaar voor het weerwoord
IdentiteitMultipotentialiteOver afkomst en nageslacht- De ruimte van het niet-doen
EenzaamheidInversie in je denkenOver leven en dood, dwang en keuze
Deze lijst wordt alleen maar langer, terwijl mijn behoefte om te schrijven alleen maar afneemt.
Waar doe ik het voor? (Eigenlijk alleen voor mezelf)
Waarom doe ik het? (Waarschijnlijk om mijn geweten te sussen)
Heeft het zin? (Er wordt al veel te veel gecommuniceerd)
Ik denk wel eens wat er zou gebeuren als iemand mij zou zeggen dat ik nog 5 dagen te leven heb. Of een ander getal, maakt niet uit, het gaat om het concept. Dan moet ik veel opruimen en regelen voor mijn nabestaanden. Ook online. Een een website als deze wordt dan gewoon gewist, en niemand die er ook maar een bit van zal missen. Waarom dan moeite steken in het verder uitbouwen? Nou, dat is simpel eigenlijk. Ik heb soms een fase dat ik iets wil creëren. Een foto, een hobbyproject, of een verhaal. Dan heb ik in deze website in ieder geval een uitlaatklep, wetend dat alles met mij zal vergaan als het zover is.
Voor nu doe ik dus maar even niets meer met de website. Wellicht als de lente doorbreekt, en het positieve bloed wat sneller gaat stromen. Voor de rest van mijn leven heb ik geen grote ambities meer. Ik wil nog een beetje genieten, en mensen leren om te genieten. Mensen wellicht de (mentale) ruimte bieden om de positieve aspecten van ons leven te omarmen. En als dat niet meer gaat, omdat geestelijke of lichamelijke beperkingen dominant worden, dan mag het wat mij betreft voorbij zijn. Dan heb ik een goed leven achter de rug, waarover ik niet mag klagen (maar dat wist ik aan het begin van dit verhaal ook al).