Dit is het laatste deel over mijn herkenning / erkenning / verkenning van het autisme spectrum. Ik voel dat ik dit verhaal voor mezelf moet afronden. Het is bijzonder hoe de vroegere puzzelstukjes van mijn leven nu beter in elkaar passen, en welke innerlijke rust daardoor ontstaat. Als je weet welke drijfveren je gedrag beïnvloeden, is het eenvoudiger om middels acceptatie en/of bewuste sturing daarmee om te gaan.
Wijsheid komt met de jaren, hoe verstandig ik vroeger ook mag zijn geweest. Blinde vlekken lossen langzaam op, en zelfkennis neemt toe in een levensfase waarin ik dat eigenlijk niet meer nodig heb. In dit bericht gaat het onder andere over mijn levensbepalende vrouw-beeld.
Praten over emoties en gevoelens is lastig voor mij. In dit bericht ga ik dieper in op mijn recente persoonlijke inzichten over wat het autistisch spectrum voor mijn communicatie betekent.
Levensverhalen uit een periode die kort na de Eerste Wereldoorlog begon en zich uitstrekt tot in de huidige tijd glijden door mijn vingers zodra de stugge snippers in afvalzakken verdwijnen.
Eigenlijk zou ik, als de stroming van de tijd aan mijn voeten trekt, ongemerkt en stilletjes spoorloos willen verdwijnen, zodat de herinnering aan mijn gedeelde leven niet overschaduwd wordt door al het gedoe rondom mijn dood.
Leed en ontbering werpen de mens terug op de primaire behoeften, en geven geen ruimte aan kritische signalen. Een dictator vergiet bloed voor zijn eigen veiligheid.
Niemand voelde zich gehoord, maar niemand luisterde ook echt naar de ander.
Tegenpolen trekken elkaar aan, en dan kon je er maar beter het beste van maken!
Het leven draait helemaal om de reis,
niet de verwachte bestemmingen.
Een tussenstop is als een ankerpunt voor een nieuw perspectief.
De Coronapandemie is een unieke gebeurtenis op de wereld, zo’n beetje als de afgelopen Wereldoorlogen (en heeft er ook wel wat van weg).
Wat mij verontrust is dat mensen zo enorm veel waarde hechten aan getallen. En dat je alleen maar mee mag doen in de discussie als je zelf ook gewapend bent met getallen, liefst nog dezelfde set als je gesprekspartner. Plotseling krijgt het woordje “normaal” een bijna mathematische betekenis.
