Het document dat ik mijn notaris heb laten opstellen voldoet aan alle wettelijke voorwaarden en eisen. Helaas is het een zwakke afspiegeling van wat ik ècht wil. Ik mag zeggen dat behandelingen zonder perspectief en reanimatie niet gewenst zijn. Ik mag vertellen wat ik als hulpbehoevende in het grijze gebied tussen normaal gezond en bijna-dood nog als zinvol zie. Maar wat ik ècht wil is euthanasie zodra ik daarom vraag, en dat is praktisch onmogelijk. Als zodanig is mijn levenstestament een concessie aan een samenleving met wetgeving die nog niet zover is.
Tussenstop
Het leven draait helemaal om de reis,
niet de verwachte bestemmingen.
Een tussenstop is als een ankerpunt voor een nieuw perspectief.
Als levensverhalen door je vingers glijden…
Levensverhalen uit een periode die kort na de Eerste Wereldoorlog begon en zich uitstrekt tot in de huidige tijd glijden door mijn vingers zodra de stugge snippers in afvalzakken verdwijnen.
Oud worden.
Eigenlijk zou ik, als de stroming van de tijd aan mijn voeten trekt, ongemerkt en stilletjes spoorloos willen verdwijnen, zodat de herinnering aan mijn gedeelde leven niet overschaduwd wordt door al het gedoe rondom mijn dood.
Woorden bewegen de wereld waarin ze worden losgelaten
Praten over emoties en gevoelens is lastig voor mij. In dit bericht ga ik dieper in op mijn recente persoonlijke inzichten daaromtrent, en hoop dat anderen er wat aan hebben.