John en Edith hebben weliswaar een doelgebied voor hun reis, maar dat wil niet zeggen dat hun eindbestemming ook helemaal bekend is.
Ze zoeken een levendiger omgeving, met meer invloeden uit andere delen van de wereld, en hopen daar nieuwe ervaringen op te doen. De route mag dan afwisselend zijn, toch ontstaat er een soort routine in hun dagelijkse activiteit. Wakker worden, iets ontbijten, alles samenpakken en op weg. Onderweg opletten voor wild en andere mogelijke risico’s en tegelijkertijd uitkijken naar bruikbare vruchten en kruiden. ’s Avonds zoeken naar een overnachtingsplek, liefst met fris water in de buurt. Vervolgens even bijkomen, eventuele ongemakken verzorgen, drinken, eten en weer slapen. Bij zo’n zich dagelijks herhalend patroon ontstaan als vanzelf momenten dat je even twijfelt aan de onderneming. Dan maak je een vergelijk tussen wat je voorheen had en zo goed kent, met wat je nu tegenkomt of verwacht aan te treffen als de reis ten einde is. Terugkerende reizigers zeggen vaak:
Oost, west, thuis best!
Is dat ook zo?
John merkt nu dat hij vroeger minder energie kwijt was aan zijn vertrouwde leefwereld. Toegegeven: het gaf hem ook niet veel energie… dat is de reden waarom ze uiteindelijk weggingen. Nu kost elke dag energie, maar worden ze beloond met euforische gevoelens wanneer ze een lastige etappe achter de rug hebben, een probleem naar tevredenheid hebben opgelost, of gewoon door prachtige panorama’s van landschappen. Ze voelen zich welkom door dieren die hen nieuwsgierig volgen, met nauwelijks merkbare geluiden en glinsterende ogen in dichte begroeiing. Volgens Edith is het juist deze afwisseling en dynamiek die hen trekt. Dit is geen comfort zone meer. Het dagelijkse leven, ook al is er een terugkerende routine, is nu veel gevarieerder en verrassender. Deze constante blootstelling aan nieuwe uitdagingen en indrukken doet hen soms twijfelen. Dan verlangt het hoofd even naar de rust en voorspelbaarheid van vroeger.
Maar hun hart weet wat beter voor hen is.
Ze hoeven alleen maar terug te denken aan de kriebels die ze voelden als er weer eens een discussie in de gemeenschap was, met steeds weer dezelfde personen en meningen, elkander weinig ruimte gevend voor verandering, met allemaal mensen die in dezelfde tredmolen hun dagelijkse leven versleten.
John denkt onwillekeurig terug aan Rob, een harde werker die veel te vroeg uit hun wereld was weggegrist. Iemand die probeerde van alles te genieten, en overal zijn humor en persoonlijke betrokkenheid deelde. Van alle markten thuis, was hij een medewerker die het liefst op de achtergrond bleef, en desondanks toch zijn omgeving stimuleerde tot bijzondere avonturen. Bij zijn overlijden deelden zijn vrouw en dochters een motto wat John en Edith direct had aangesproken:
Het is niet het aantal jaren van je leven, wat telt.
Het is jouw leven, al die jaren.
(Opgedragen aan Rob Raaijmakers)